ΕΡΠΕΤΟΕΙΔΕΙΣ ΚΑI ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ ΣΤΟ MONTAUK -ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ; - Michelle Guerin*(ΒΙΝΤΕΟ)

Στο νοτιοανατολικότερο άκρο του Long Island, κοντά στην Νέα Υόρκη, βρίσκεται το ειδυλλιακό ψαροχώρι Montauk. Ήσυχο και αραιοκατοικημένο τους κρύους, ανεμοδαρμένους μήνες του χειμώνα, ο πληθυσμός του διογκώνεται κάθε καλοκαίρι όταν κάνουν επιδρομή οι τουρίστες, οι ερασιτέχνες ψαράδες και όσοι τυχεροί έχουν παραθεριστικές κατοικίες σε αυτό το γραφικό παραθαλάσσιο χωριό. Πολλοί που

το επισκέπτονται αυθημερόν, συρρέουν για να δουν το ιστορικό μνημείο, τον Φάρο του Montauk, του οποίου η κατασκευή είχε παραγγελθεί από τον ίδιο τον...

«Πατέρα της χώρας », τον George Washington.


Όμως υπάρχει μια πιο σκοτεινή πλευρά στο ακρωτήριο του Montauk που πολλοί αγνοούν. Σε απόσταση οπτικής επαφής με τον περίφημο φάρο, βρίσκεται μια εγκαταλειμμένη στρατιωτική εγκατάσταση, γνωστη ως Στρατόπεδο Hero (Camp Hero).

Για να ενισχυθεί η παράκτια άμυνα κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, εγκαταστάθηκαν σε συγκεκριμένες οχυρές θέσεις στο Camp Hero τέσσερα ναυτικά πυροβόλα των 16 ιντσών που αρχικά προορίζονταν για θωρηκτά.

Ένας δίσκος ραντάρ τύπου Sage είναι εγκατεστημένος επάνω σε ένα ψηλό, εγκαταλειμμένο κτίριο στο βάθος. Τα στρατιωτικά αρχεία δείχνουν ότι το στρατόπεδο Hero παροπλίστηκε και εκκενώθηκε επισήμως από την Πολεμική Αεροπορία το 1969.

To Camp Hero άνοιξε και πάλι και για να λειτουργήσει χωρίς την έγκριση της κυβέρνησης των ΗΠΑ, χρησιμοποιώντας μια πλήρως επαληθεύσιμη και τεκμηριωμένη υπόγεια εγκατάσταση κάτω από τη βάση. Και είναι εδώ, όπως πιστεύουν πολλοί, που το Πρόγραμμα Montauk μπόρεσε να διεξάγει τις μυστικές του έρευνες.

Τι είναι το Πρόγραμμα Montauk;

Σύμφωνα με τους Preston Nichols και τον Peter Moon, συγγραφείς του βιβλίου «Το Πρόγραμμα Montauk: Πειράματα με τον Χρόνο» («The Montauk Project: Experiments In Time»), το Πρόγραμμα Montauk «ήταν μια εξέλιξη και ολοκλήρωση της έρευνας των φαινομένων που αντιμετώπισε το πολεμικό πλοίο Eldridge το 1943.»

Η υπόθεση αυτή είναι ευρύτερα γνωστή ως το «Πείραμα της Φιλαδέλφειας», μια σειρά από πειράματα που πραγματοποιήθηκαν από το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ που αφορούσαν την αορατότητα έναντι των ραντάρ αλλά και την οπτική αορατότητα για τα πολεμικά πλοία.

Κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Αμερικανικός Στρατός και το Πολεμικό Ναυτικό ήταν διατεθειμένοι να δοκιμάσουν τα πάντα προκειμένου να βρεθούν εκείνα τα μη συμβατικά "υπερόπλα" που θα έπαιζαν καθοριστικό ρόλο για την επικράτηση στον πόλεμο εναντίον των δυνάμεων του Άξονα. Πασίγνωστο σήμερα είναι το άκρως απόρρητο τότε "Πρόγραμμα Manhattan" που κατέληξε στην κατασκευή των πρώτων ατομικών βομβών και οδήγησε την ανθρωπότητα στην μεταπολεμική πυρηνική εποχή.


Ο Albert Einstein σε σύσκεψη με αξιωματικούς της Υπηρεσίας Ερευνών του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ (Office of Naval Research) στο γραφείο του στο Princeton του New Jersey, στις 24 Ιουλίου του 1943. Η Ενοποιημένη Θεωρία Πεδίου πάνω στην οποία εργαζόταν ο Einstein ήταν η αρχή στην οποία βασίστηκε το λιγότερο ευρύτερα γνωστό "Πρόγραμμα Ουράνιο Τόξο" ("Project Rainbow") που είναι γνωστότερο σαν το διαβόητο
"Πείραμα της Φιλαδέλφειας".
Το Πείραμα της Φιλαδέλφειας είχε εκείνη την εποχή επείγουσα και καθοριστική σημασία: Ο στόχος του ήταν να επιτευχθεί η αορατότητα των πολεμικών και εμπορικών πλοίων που προσπαθούσαν να εφοδιάσουν την σύμμαχο Αγγλία και τα οποία βυθίζονταν κατά εκατοντάδες από τα γερμανικά υποβρύχια στον Ατλαντικό ωκεανό το 1943. Αυτό το γεγονός θα μπορούσε να οδηγήσει στην πτώση της Αγγλίας και να κρίνει την έκβαση ολόκληρου του πολέμου. Εκείνο που πέτυχε τελικά το Πείραμα της Φιλαδέλφειας ξεπέρασε κάθε φαντασία των εμπνευστών του.
Σκηνές από την ταινία "Το Πείραμα της Φιλαδέλφειας" του 1984.

Η τελική φάση του Πειράματος της Φιλαδέλφειας διεξάχθηκε τον Αύγουστο του 1943 πάνω σε ένα πραγματικό πολεμικό πλοίο - το USS Eldridge - με το πλήρωμά του. Εξαιτίας των τεράστιων ηλεκτρομαγνητικών πεδίων που αναπτύχθηκαν επάνω του, το πλοίο όχι μόνο έγινε προσωρινά αόρατο, αλλά τηλεμεταφέρθηκε σε μεγάλη απόσταση από την βάση του (από το Delaware Bay κοντά στην Φιλαδέλφεια στο Norfolk της Virginia). Οι συνέπειες για το πλήρωμα ήταν τραγικές: πολλοί τρελάθηκαν ή εξαφανίστηκαν ενώ μερικοί επέτρεψαν ενσωματωμένοι στα ατσάλινα καταστρώματα του πλοίου. Άθελα τους οι επιστήμονες του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ βρέθηκαν μπροστά σε ανεξερεύνητα πειραματικά μονοπάτια που οδηγούσαν σε μια φυσική που επιδρά στο χωροχρονικό συνεχές και ανοίγει πύλες σε άλλες διαστάσεις.

«Σύμφωνα με τις αναφορές αυτές,» δηλώνει ο Peter Moon, «ακολούθησαν πάνω από τρεις δεκαετίες μυστικής έρευνας και εφαρμοσμένης τεχνολογίας. Διεξήχθησαν πειράματα που περιλάμβαναν ηλεκτρονική παρακολούθηση και έλεγχο του νου σε επιλεγμένους πληθυσμούς. Η κορύφωση αυτού του έργου επιτεύχθηκε στο Ακρωτήριο Montauk το 1983. Ήταν σε αυτό το σημείο που το Πρόγραμμα Montauk στην ουσία διάνοιξε μια τρύπα στον χωροχρόνο πίσω στο 1943.»
Έχουν γίνει καταγγελίες για συνεχιζόμενη έρευνα και πειραματισμούς στην ψυχοτρονική, τον ηλεκτρομαγνητικό έλεγχο του νου και την χειραγώγηση του χώρου και του χρόνου ώστε να καταστεί δυνατή η επιτυχής μεταφορά ύλης και ενέργειας σε άλλες διαστάσεις, μέσω «πυλών» ή στρεβλώσεων του χρόνου. Αυτά τα σχέδια διεξάγονται, σύμφωνα με πληροφορίες, με τις συντονισμένες προσπάθειες παράνομων μονάδων της CIA, της NSA, της DARPA και άλλων κυβερνητικών υπηρεσιών, στρατιωτικών υπηρεσιών πληροφοριών και εταιρειών με ισχυρές αμυντικές διασυνδέσεις.

Υπάρχουν ισχυρισμοί ότι ένας επιταχυντής σωματιδίων χρησιμοποιείται για την τροφοδότηση οπλικών συστημάτων δέσμης σωματιδίων και συστημάτων ραντάρ, καθώς και για εκπομπές υψηλής ισχύος ραδιοσυχνοτήτων τύπου HAARP στην ιονόσφαιρα.


Η παραπάνω εικόνα δείχνει αυτό που είναι επισήμως γνωστό ως η συστοιχία GATR κοντά στο Montauk. Αυτή η εγκατάσταση έχει οδηγήσει πολλούς να υποθέσουν ότι η περιοχή αυτή είχε χρησιμοποιηθεί για πρόδρομες δοκιμές τύπου HAARP, πριν από την συστοιχία HAARP που βρίσκεται εγκατεστημένη στην Αλάσκα. (HAARP: High-frequency Active Auroral Research Program = Πρόγραμμα Υψίσυχνης Ενεργού Ιονοσφαιρικής Έρευνας).


Η συστοιχία HAARP στην Αλάσκα. Πρόκειται για αμερικανικό όπλο ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας. Το πρόγραμμα ξεκίνησε το 1987. Μπορεί να προκαλέσει αλλαγές στο κλίμα μιας περιοχής, διακοπές λειτουργίας ηλεκτρονικών συσκευών, παραγωγή σεισμών, τρύπες στην ιονόσφαιρα και έλεγχο της συμπεριφοράς των ανθρώπων.
Η Μυστική Ατζέντα του HAARP περιλαμβάνει:
--χρήσεις σχετιζόμενες με οπλικά συστήματα (σωματική/ψυχολογική εξουδετέρωση) και έλεγχο του νου
--μεγάλης κλίμακας αλλοίωση/τροποποίηση των παγκόσμιων κλιματικών συνθηκών μέσω ιονοσφαιρικών διαταραχών
--παραγωγή κυμάτων βαρύτητας, υπερδιαστασιακών/χρονικών "πυλών" και άλλων απόκρυφων, σχετικιστικών φαινομένων.
Πρέπει να τονιστεί εδώ ότι τέτοιου είδους αναφορές ότι το HAARP χρησιμοποιείται για ηλεκτρομαγνητικό έλεγχο του νου προέρχονται απευθείας από πολλά εσωτερικά έγγραφα και επανειλημμένες αναφορές μέσα σε αυτά των δυνατοτήτων του HAARP, ως τεχνολογία ηλεκτρομαγνητικής τροποποίησης και ελέγχου του νου και των προθέσεων να γίνει χρήση του HAARP γι' αυτόν τον σκοπό.

Τα Εθνικά Εργαστήρια Brookhaven (Brookhaven National Labs) στο Long Island.


Υπάρχουν υποτιθέμενες αποδείξεις για πρόσθετους επιταχυντές σωματιδίων σε κοντινές τοποθεσίες. Τα Εθνικά Εργαστήρια Brookhaven (Brookhaven National Labs), ένα ερευνητικό κέντρο στο Plum Island, και μια στρατιωτική εγκατάσταση στο West Hampton Beach, έχουν αναφερθεί ως πιθανές τοποθεσίες.

Ο Ανθρώπινος Παράγοντας

Έχω προσπαθήσει να εξιστορήσω τα πολυάριθμα συμβάντα και τις επακόλουθες έρευνες και αναζητήσεις, που καταδεικνύουν την διαφαινόμενη προσωπική μου εμπλοκή στο Πρόγραμμα Montauk. Η έρευνα απέχει πολύ από την ολοκλήρωσή της ... φαίνεται ότι όσο βαθύτερα πηγαίνουμε, τόσο πιο πολλά ξεθάβονται. Είμαι πεπεισμένη ότι είναι πιο σημαντικό να προειδοποιήσω και άλλους για την πραγματικότητα του Προγράμματος Montauk και, με αυτό τον τρόπο, να συγκεντρώσω την απαραίτητη υποστήριξη για να επιδιώξω να βγει στο φως η αλήθεια. Άν και μερικές λεπτομέρειες ίσως φαίνονται επουσιώδεις, τις συμπεριλαμβάνω σε περίπτωση που καταστεί απαραίτητη μια μελλοντική επαλήθευση.


Η Άμμος του Χρόνου
Ήταν μέσα Σεπτεμβρίου του 1994. Είχαν περάσει σχεδόν 25 χρόνια από τότε που είχα επισκεφθεί το Montauk στην Νέα Υόρκη. Καθώς αποβιβαζόμουν από το τρένο, αναρωτιόμουν ακόμα, γιατί είχα νιώσει την ανάγκη να πάω εκεί. Προσπαθούσα να συμβιβαστώ με την ιδέα και να καταλήξω σε κάποιου είδους κατανόηση της προφανούς εμπλοκής μου με το φαινόμενο των απαγωγών από εξωγήινους. Επισκεπτόμουν τον Δρ. Maurice Kouguell, PhD., κλινικό ψυχολόγο που ειδικεύεται στην υπνοθεραπεία, για να με βοηθήσει να ξεπεράσω το άγχος που μου προκαλούσαν αυτές οι εμπειρίες.

Δρ. Maurice Kouguell, PhD

Στο Montauk, η πολύβουη θερινή περίοδος είχε τελειώσει, και ανυπομονούσα να χαλαρώσω, να διαβάσω λίγο σχετικά με το θέμα των απαγωγών από εξωγήινους, και με λίγη τύχη, να βρω κάποιες απαντήσεις. Πέρασα 4 ημέρες στο Montauk. Κάθε μέρα που περνούσε, έπεφτα όλο και περισσότερο σε κατάθλιψη. Δεν επιχείρησα να απομακρυνθώ περισσότερο από μερικά τετράγωνα προς οποιαδήποτε κατεύθυνση γύρω από το ξενοδοχείο μου. Ανυπομονούσα να φύγω και να γυρίσω στο σπίτι μου την Παρασκευή.
Το επόμενο βράδυ, αφού με είχε πάρει ο ύπνος γύρω στα μεσάνυχτα, ξύπνησα απότομα από τη βίαιη δόνηση του κρεβατιού μου και του σώματός μου. Ένιωσα σαν να χτυπήθηκα από σεισμό. Ωστόσο, ξαφνικά διαισθάνθηκα ότι δεν ήμουν μόνη. Δεν μπορούσα να δω τίποτα. Δεν ξέρω αν τα μάτια μου ήταν ανοικτά ή όχι, αλλά μπορούσα να αισθανθώ το σώμα μου να τραβιέται από το κρεβάτι. Θυμάμαι ακόμη την αίσθηση από το σεντόνι καθώς το σώμα μου συρόταν πάνω σε αυτό. Προσπάθησα να ουρλιάξω «Ω Θεέ μου», αλλά βγήκε σαν ψίθυρος. Ούρλιαξα μέσα στο μυαλό μου, «Όχι ... είμαι ακόμα ξύπνια». Εκείνη την στιγμή, οι γοφοί μου ήταν στην άκρη του κρεβατιού. Γύρισα και προσπάθησα να αρπαχτώ από το κεφαλάρι για να τραβηχτώ προς τα πίσω. Αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι πριν χάσω τις αισθήσεις μου.
Το επόμενο πρωί δεν θυμόμουν τίποτε απ' όλα αυτά. Αργότερα το ίδιο βράδυ, καθώς μιλούσα με μια φίλη στο τηλέφωνο, ξαφνικά όλα πλημμύρισαν την μνήμη μου. Τελείωσα γρήγορα τη συζήτηση, πολύ αναστατωμένη για να μιλήσω και ξεντύθηκα για να ξαπλώσω. Τότε ήταν που παρατήρησα δύο σημάδια παρακέντησης στον αριστερό μηρό μου. Βρισκόταν σε απόσταση περίπου 2 ίντσες (5 εκατοστά) το ένα από το άλλο ... σε ίση απόσταση ανάμεσα στο γόνατο και την κορυφή του μηρού μου.
Ήμουν αποφασισμένη να έχω μια καταγραφή αυτής της τελευταίας σωματικής εκδήλωσης των εμπειριών μου. Εκείνη την εποχή, δούλευα για τον Δρ. D, έναν παθολόγο. Τον παρακάλεσα να ρίξει μια ματιά σε αυτά τα σημάδια και να μου πει αν ήταν πράγματι σημάδια παρακέντησης. Τα εξέτασε και δήλωσε ότι «φάνηκε να είναι σημάδια παρακέντησης», αλλά ήταν «υπερβολικά συμμετρικά» και ρώτησε πώς γινόταν να τα πάθω και να μην ξέρω πώς συνέβη;
Αποφάσισα ότι ήταν καιρός να του πω πώς συνέβη. Αφού άκουσε την ιστορία μου, μου σύστησε να δω έναν ψυχίατρο. Έκλεισα ένα ραντεβού σε έναν τοπικό γιατρό. Ξόδεψα σχεδόν μια ώρα αφηγούμενη στον Δρ. S τις εμπειρίες μου. Όταν τελείωσα, με πληροφόρησε ότι δεν πίστευε στη δυνατότητα να υπάρχει ζωή αλλού στο σύμπαν. Του είπα ότι επρόκειτο να μου πει ότι έπασχα από νυχτερινούς τρόμους και παράλυση ύπνου. Εκείνος συμφώνησε με αυτή τη διάγνωση. Τον ρώτησα πώς ήταν δυνατόν να έχω σημάδια παρακέντησης που σχετίζονται με αυτή τη διάγνωση. Δεν είχε καμία απάντηση. Τον ρώτησα τότε αν θεωρούσε ότι ήμουν νευρωτική, ψυχωσική ή υπέφερα από παραισθήσεις. Είπε όχι. Δήλωσα, «Τότε λοιπόν ίσως ... ίσως και να λέω απλά την αλήθεια.» Πριν φύγω από το γραφείο του, του είπα ότι σε αυτό το σημείο το καλύτερο που θα μπορούσαμε να πούμε, είναι ότι έχουμε συμφωνήσει ότι διαφωνούμε. Και ήλπιζα ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε αυτή τη συζήτηση και πάλι 10 χρόνια από τώρα. Εντέλει είδα τον Δρ. Kouguell σχετικά με αυτό το επεισόδιο. Τα σημάδια από την παρακέντηση ήταν ακόμη ορατά και του τα έδειξα.
Πριν από αυτή την εμπειρία, είχα αναφέρει στον Δρ. Kouguell κάποιες αποσπασματικές αφηγήσεις των συναντήσεων μου με ένα είδος τους οποίους εγώ αποκαλούσα «οι απαίσιοι». Ακόμα και μετά από παλινδρόμηση, δεν ήμουν σε θέση να έχω μια σαφή εικόνα στο μυαλό μου για την εμφάνισή τους. Το μόνο που μπορούσα να σχεδιάσω ήταν μια εικόνα που έμοιαζε με «παχύ φύλλο από φυτό». Επίσης, είχα μια παράξενη αντίδραση στην εικόνα μιας σιλουέτας, και στην συνέχεια μια εικόνα από φλασμπάκ, ενός εξωγήινου που απεικονίζεται σε ένα επεισόδιο των «X-Files». Ήμουν τρομοκρατημένη. Η εικόνα ήταν από ένα μεγαλόσωμο, μυώδες ον με μεγάλα, μυτερά αυτιά.

Ενώ παρεβρισκόμουν σ' ένα συνέδριο για τα UFO στο New Jersey το Μάρτιο του 1995, άργησα να πάω σε μια διάλεξη με προβολή διαφανειών που παρουσιαζόταν από την Leah Haley. Η προβολή των διαφανειών ήταν ήδη σε εξέλιξη όταν κάθησα στην θέση μου. Μετά από λίγα λεπτά, μια εικόνα εμφανίστηκε στην οθόνη η οποία μου προκάλεσε τόσο πανικό και με έκανε τόσο ανήσυχη, που αναγκάστηκα να βγω από την αίθουσα. Η εικόνα που είχε σχεδιάσει ήταν από ένα ερπετοειδές ον που είχε αντιμετώπισει κατά τη διάρκεια μιας απαγωγής. Εμφάνιζε τα ίδια μυτερά αυτιά που είχα δει και στο επεισόδιο των «X-Files». Αργότερα, επρόκειτο να συνειδητοποιήσω ότι ήταν σαν εκείνο που είχα σχεδιάσει για τον Δρ Kouguell. Η εικόνα από ένα «παχύ φύλλο από φυτό» ήταν το χαρακτηριστικό σχήμα των αυτιών του εξωγήινου.


Preston Nichols - ηλεκτρολόγος μηχανικός που εργάστηκε για το Πρόγραμμα Montauk

Είχα αρχίσει να ακούω για ένα μυστικό πρόγραμμα που ονομαζόταν Πρόγραμμα Montauk. Άρχισα να ενδιαφέρομαι πολύ να μάθω περισσότερα γι' αυτό εφόσον έμενα τόσο κοντά στο Montauk. Διάβασα τα 3 βιβλία που γράφτηκαν από τον Preston Nichols και είχα πολύ ανησυχαστικά συναισθήματα για αυτή την ιστορία. Γιατί να με προσελκύει έτσι αυτό το μέρος; Γιατί να νιώθω την ανάγκη να μάθω όσα περισσότερα μπορούσα γι αυτό; Σε ένα από τα βιβλία υπάρχει μια εικόνα του Duncan Cameron. Το πρόσωπο του ήταν τόσο οικείο σε μένα ... ήξερα ότι είχα μια συνομιλία μαζί του κάποια στιγμή ... και στη συνέχεια συνειδητοποίησα ότι ήταν τηλεπαθητική! Αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ για ποιό θέμα ήταν η συνομιλία, ούτε πότε είχε συμβεί.


O Duncan Cameron, άτομο με ανεπτυγμένες παραψυχικές ικανότητες που εκπαιδεύτηκε από την NSA και είχε ενεργή συμμετοχή στο Πρόγραμμα Montauk.

Η Louise, μια φίλη μου, και εγώ σχεδιάζαμε να παραστούμε σε ένα συνέδριο για τα UFO στο Κοννέκτικατ, τον Οκτώβριο του 1995. Της πρότεινα, αφού θα οδηγούσε μέχρι την Νέα Υόρκη για να πάμε μαζί στο συνέδριο, να έρθει λίγες ημέρες νωρίτερα για να εξερευνήσουμε το Montauk. Εκείνη συμφώνησε αμέσως.
Κατά την άφιξη μας στο Montauk, αφού κάναμε τσεκ-ιν στο στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μας, ξεκινήσαμε για το Camp Hero. Δοκιμάσαμε διάφορα σημεία εισόδου, αλλά όλα είχαν πύλες ασφαλείας και πινακίδες που απαγόρευαν την είσοδο.

Βρήκαμε τελικά την πρόσβαση από έναν παράδρομο λίγο πριν από το Φάρο. Ήταν μια περιοχή στα νότια της βάσης, πάνω στην παραλία. Ο δρόμος που περπάτησαμε τελείωνε σε έναν χώρο στάθμευσης πάνω σε ένα βράχο με θέα τον ωκεανό. Η κεραία του ραντάρ ήταν ορατή από αυτό το σημείο, αλλά ήταν πολύ μακριά για πεζοπορία.

Η Louise αισθάνθηκε έντονη ναυτία και δυσφορία εκεί. Για κάποιο λόγο, με προσέλκυε ο γκρεμός. Στάθηκα εκεί κοντά στην άκρη, απλά κοιτώντας την θέα προς την παραλία και τον ωκεανό για περίπου 10 λεπτά. Ένιωσα να προσελκύομαι τόσο πολύ από αυτό το σημείο ... γιατί; ... τι πιθανός λόγος θα μπορούσε να υπάρχει; Δεν είχα πάει εκεί ποτέ πριν. Γιατί αισθανόμουν κολλημένη στο σημείο αυτό; Η ώρα περνούσε και η Louise και εγώ θέλαμε να δοκιμάσουμε έναν ακόμα δρόμο πριν να τελειώσουμε για εκείνη την μέρα.
Οδηγώντας πίσω προς την πόλη, στρίψαμε στην παλιά εθνική οδό του Montauk. Σύμφωνα με το χάρτη που είχαμε, αυτός ο δρόμος θα έπρεπε να οδηγεί μέσα στο Camp Hero. Υπήρχαν, επίσης, σημειώσεις πάνω στο χάρτη των περιοχών όπου κάποιος είχε «διαισθανθεί ένα κενό» και πολύ δυσοίωνα συναισθήματα.
Καθώς πηγαίναμε πίσω προς την κατεύθυνση της πόλης, η Louise και εγώ διαισθανθήκαμε αυτό το «κενό». Ήταν ένα από τα πιο παράξενα συναισθήματα που έχω νιώσει ποτέ. Ο μόνος τρόπος που μπορώ να το περιγράψω είναι η απουσία αίσθησης της ζωής, σαν να μην υπήρχε τίποτε ζωντανό σε αυτόν τον χώρο. Μακάρι να μπορούσα να γίνω πιο συγκεκριμένη. Μόλις μπήκαμε σε αυτό το κενό, η τρομερή, δυσοίωνη αίσθηση μας χτύπησε πολύ δυνατά. Ο δρόμος κατέληγε απότομα σε αδιέξοδο. Η Louise ήθελε να πάει πίσω στο ξενοδοχείο, αλλά εγώ επέμεινα ότι ήξερα ότι ήμασταν κοντά στην κεραία του ραντάρ και ήθελα να κοιτάξω εκεί γύρω για λίγο.

Ανέβηκα πάνω από ένα σωρό από ροκανίδια και πέρασα μέσα από μερικούς θάμνους. Περίπου εκατό πόδια (30 μέτρα) μετά τους θάμνους η άσφαλτος συνεχίζονταν. Την ακολούθησα έως ένα ξέφωτο και νάτη, ακριβώς μπροστά μου ... η κεραία του ραντάρ.

Πήγα πίσω στο αυτοκίνητο, όπου περίμενε η Louise και άρπαξα την βιντεοκάμερα. Επέστρεψα με τον ίδιο τρόπο, βιντεοσκοπώντας καθώς προχωρούσα. Αφού βιντεοσκόπησα το πιάτο του ραντάρ, διαισθάνθηκα ξαφνικά μια απόκοσμη αίσθηση ότι ήμουν υπό παρακολούθηση. Η αίσθηση ήταν πολύ ισχυρή και πολύ τρομακτική. Ήθελα να τρέξω πίσω στο αυτοκίνητο, αλλά φοβόμουν ότι θα έπεφτα. Έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Η Louise κι εγώ επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο.
Πήγαμε για ύπνο γύρω στα μεσάνυχτα, αλλά έμεινα ξύπνια μέχρι περίπου τις 1:30 π.μ. διαβάζοντας. Κάποια στιγμή μεταξύ 3:00 - 3:30 τα ξημερώματα και οι δύο ξυπνήσαμε από έναν δυνατό θόρυβο. Χτυπούσε ο συναγερμός του ανιχνευτή καπνού στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μας και καμιά από τις δυό μας δεν μπορούσε να τον φτάσει για να τον απενεργοποιήσουμε. Επικοινωνήσαμε τελικά με έναν υπάλληλο του ξενοδοχείου που μας ενημέρωσε ότι ο ανιχνευτής καπνού δεν δούλευε με μπαταρία ... ήταν απευθείας συνδεδεμένος με το ηλεκτρικό σύστημα του δωματίου. Για να τον κλείσουμε, θα έπρεπε να πάμε στον πίνακα με τις ασφάλειες που βρισκόταν στο πλάϊ του τοίχου της ντουλάπας και να κατεβάσουμε τους διακόπτες μέχρι να βρεθεί εκείνος που συνδέονταν με αυτόν. Κατεβάσαμε όλους τους διακόπτες χωρίς αποτέλεσμα. Κατεβάζοντας ακόμα και τον κεντρικό διακόπτη, που έκοβε το ρεύμα σε ολόκληρο το δωμάτιο, δεν έκλεισε ο ανιχνευτής καπνού. Ένας υπάλληλος συντήρησης του ξενοδοχείου ήρθε στο δωμάτιo μας και προσπάθησε να κλείσει το ηλεκτρικό ... ο ανιχνευτής εξακολουθούσε να χτυπάει. Τελικά χρειάστηκε να τραβήξει τον ανιχνευτή καπνού από το ταβάνι και να κόψει τα καλώδια για να τον απενεργοποιήσει. Την επόμενη μέρα, συμφωνήσαμε ότι καμιά από τις δυό μας δεν ήθελε να επιστρέψει στη βάση. Είμαστε και οι δύο πάρα πολύ φοβισμένες.

Μια-δυο εβδομάδες αργότερα, είχα προγραμματίσει να παρακολουθήσω ένα συνέδριο για τα UFO στο Mobile της Αλαμπάμα. Πήγα εκεί κάτω μερικές ημέρες νωρίτερα για να ξεφύγω για λίγο μόνη μου. Ήταν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου που άρχισαν οι ξαφνικές αναδρομές στο παρελθόν. Αρχικά, το πρόσωπο του ερπετοειδούς κοντά στο δικό μου, που συνοδευόταν από έναν συριχτό ήχο. Ήξερα ότι η εικόνα του ερπετοειδούς ήταν κατά τη διάρκεια του ... βιασμού μου; Αλλά πότε; Πού; Δεν γνώριζα τις απαντήσεις.

Τότε είδα μια εικόνα, να ταξίδευω σε ένα στρατιωτικό τζιπ, μέσα από ψηλό χορτάρι και άμμο, πάνω από λόφους, στρατιώτες που φορούσαν στρατιωτικές φόρμες (καφέ / μπεζ / μαύρο) και μαύρους μπερέδες.
Ανακάλεσα επίσης στην μνήμη μου την ανάμνηση ότι ήμουν βυθισμένη σε κάποιο είδος υγρού ... βαρύτερου από το νερό. Άκουγα διαρκώς πνιχτούς ήχους ανθρώπων που μιλούσαν και θυμήθηκα ότι φώναζα, «δεν μπορώ να σας ακούσω.» Αυτές οι αυθόρμητες αναδρομές στο παρελθόν συνέχισαν να με στοιχειώνουν, αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ καμία άλλη λεπτομέρεια.
Ήταν κατά τη διάρκεια της περιόδου μετά την επιστροφή μου από το Mobile που θυμήθηκα μια περίεργη εμπειρία στο Montauk το 1970. Όταν με ρωτούσαν για περιόδους «χαμένου χρόνου», πάντοτε δήλωνα ότι δεν είχα καμία. Όμως ξαφνικά θυμήθηκα ότι είχα! Για κάποιο λόγο, δεν μπορούσα να το θυμηθώ μέχρι τότε. Κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης στη θεία μου και στον θείο μου εκεί που έκαναν κάμπινγκ στο Plains Ditch του Montauk, είχα λείψει για 2-3 ώρες και ο θείος μου το θυμόταν! Ό,τι θυμάμαι από την αρχή εκείνης της ημέρας ήταν πάντα πολύ σαφές. Η μνήμη μου από το τελευταίο μέρος της ημέρας ήταν πάντα ασαφής και θολή.
Είχα ένα ραντεβού με Dr.Kouguell εκείνη την εβδομάδα και ήμουν αποφασισμένη ότι θα έπρεπε να επανέλθω σε εκείνη την ημέρα του 1970 για να δω τι πραγματικά συνέβη. Είπα στον Δρ. Kouguell ότι διαισθανόμουν ότι θα έπρεπε να με υποβάλλει σε όσο πιο βαθιά ύπνωση μπορούσε ... συμφώνησε.


Το παρακάτω κείμενο είναι οι αναμνήσεις μου ενώ βρισκόμουν υπό την επήρεια ύπνωσης: συνεδρία της 11/9/95
Είμαστε στο αυτοκίνητο, καθ' οδόν προς το Montauk. Κάθομαι στο μπροστινό κάθισμα με τη μαμά μου. Τ' αδέλφια μου και η αδελφή μου κάθονται στο πίσω κάθισμα. Ο μπαμπάς είναι στην δουλειά. Η μαμά είναι τόσο χαρούμενη που θα πάμε στο Montauk. Ο θείος Β. είναι ετεροθαλής αδελφός της ... συναντήθηκαν μόλις πριν από δύο χρόνια, στην κηδεία του φυσικού της πατέρα.
Φτάνουμε στο Plains Ditch, το κάμπινγκ όπου μένουν στο Montauk. Χαζεύω εκεί γύρω για λίγο, μιλώντας με όλους, και μετά αποφασίζω να φορέσω το μαγιό μου (ένα μπικίνι), αλλά φοράω και το κομμένο τζην μου πάνω απ' το μαγιό μου. Βαριέμαι τόσο πολύ. Πάω να ρίξω μια ματία εκεί τριγύρω στο κάμπινγκ.
Περπατώ προς τα ανατολικά για λιγάκι και μετά από λίγο περνάω μπροστά από μία ομάδα σέρφερ που κάνουν κάμπινγκ εκεί. Ένας από αυτούς φαίνεται γνωστός ... είναι ο Μ. ! Ο μεγαλύτερος αδελφός του F.! Σταματάω για να πω ένα γεια. Ο M. με ρωτάει αν είδα τον F., και του λέω όχι. Λέει ότι ο F. κάνει σέρφινγκ αυτή τη στιγμή, έτσι αποφασίζω να περπατήσω μέχρι την θάλασσα και να ψάξω να τον βρω. Κάθομαι πάνω στην άμμο στην ακτή, παρακολουθώντας 5-6 σέρφερς. Επιτέλους, εντοπίζω τον F. Είναι τόσο όμορφος! Όταν βγαίνει από το νερό, σηκώνομαι και αρχίζω να περπατάω προς το μέρος του. Ελπίζω να με προσέξει. Καθώς πλησιάζω, όντως με προσέχει. Φωνάζει το όνομά μου και με χαιρετάει. Περπατώ προς το μέρος του και χαιρετιόμαστε με φιλιά. Με ρωτάει τι δουλειά έχω στο Montauk και του λέω. Με ρωτάει αν θα ήθελα να πάμε βόλτα σε καμιά ώρα. Έχει μερικά πράγματα που πρέπει να κάνει πίσω στο κάμπινγκ, μπορώ να τον συναντήσω εκεί; Ακούγεται καταπληκτικό!
Αυτή η ώρα περνάει τόσο αργά. Είμαι στο κάμπινγκ με τον F. και αρχίζουμε να περπατάμε προς τα ανατολικά. Περπατάμε κάτι λιγότερο από ένα μίλι. Υπάρχει ένας απότομος βράχος ίσια μπροστά μας και προχωράμε προς τους αμμόλοφους για να βρουμε ένα ήσυχο σημείο. Υπάρχει ψηλό χορτάρι στον αμμόλοφο πίσω μας. Ο F. έστρωσε μια πετσέτα για να καθίσουμε πάνω της και αρχίζουμε να φιλιόμαστε. Καταλήγουμε ξαπλωμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο. Φιλάει τόσο ωραία.
Ξαφνικά, ακούω ένα δυνατό βουητό, σαν ένα σμάρι από μέλισσες. Ανακάθομαι και το ίδιο κάνει και ο F. Τι είναι αυτό; Κάτι δεν πάει καλά! Κοιτάζω τον F. και το ακούει κι εκείνος. Είμαστε ακόμα ξαπλωμένοι ανάσκελα ο ένας δίπλα στον άλλο. Γιατί το κάνω αυτό; Θα έπρεπε να το σκάσουμε! Προσπαθώ να φωνάξω στον F. ότι πρέπει να φύγουμε από εκεί. Αλλά δεν μπορώ να μιλήσω ... Δεν μπορώ να κουνηθώ! Είμαι τόσο φοβισμένη ... Θέλω τη μητέρα μου!
Ακούγεται σαν να έρχεται ένα αυτοκίνητο ... ο ήχος έρχεται πιο κοντά, μετά σταματάει. Το βουητό είναι πιο δυνατό τώρα. Αν και φοβάμαι, το σώμα μου αντιδρά σαν να μην είμαι φοβισμένη. Ένας άνδρας που φορά μια στρατιωτική φόρμα κοιτάζει κάτω προς τα εμένα, ενώ στέκεται στα αριστερά μου. Στα δεξιά, είναι ένας άλλος στρατιώτης, που κλωτσάει το πόδι του F. «Έχει χάσει τις αισθήσεις του», λέει. «Mike, να τον πας στο τζιπ», λέει ο αρχηγός στα αριστερά μου. «ΟΚ, Terry», λέει ο τύπος στα δεξιά μου. Υπάρχουν και άλλοι δύο μαζί τους, αλλά δεν ξέρω τα ονόματά τους. Ο Terry έχει πολύ σκούρα επιδερμίδα, με σκούρα μαλλιά και μαύρα γυαλιά. Οι άλλοι φαίνεται να είναι πιο ανοιχτόχρωμοι. Ο Mike και ένας άλλος τύπος σηκώνουν τον F. και ο Mike τον μεταφέρει, όπως οι πυροσβέστες. Εμένα δεν με σηκώνει ο Terry, αλλά κάποιος άλλος.
Καθόμαστε στο πίσω κάθισμα του τζιπ, ταξιδεύοντας βόρεια, μέσα από τους αμμόλοφους και το ψηλό χορτάρι. Υπάρχει ένας μεγάλος λόφος ίσια μπροστά. Είναι τόσο παράξενο! Ο λόφος κινείται ... μόνο ένα μέρος του. Μοιάζει με μια πόρτα στο λόφο. Κινείται προς τα εμπρός και στη συνέχεια προς τα δεξιά μου. Μπαίνουμε μέσα με το αυτοκίνητο. Υπάρχει και ένα άλλο τζιπ παρκαρισμένο στα αριστερά μου. Δύο άλλοι άνδρες με ίδια στολή με μαύρους μπερέδες είναι μέσα. Έχουν όλοι όπλα! Ακόμα δεν μπορώ να μιλήσω, αλλά το σώμα μου κάνει ό,τι θέλουν. Με κατεβάζουν από το τζιπ. Ο F. είναι ανάμεσα σε 2 τύπους που τον βοηθούν να περπατήσει. Ο Terry και κάποιος άλλος με παίρνουν ανάμεσά τους και έτσι μπορώ κι εγώ να περπατήσω. Αυτό το μέρος μοιάζει με γκαράζ ή κάτι τέτοιο. Περνάμε μέσα από μια πόρτα. Είναι φωτεινά σε αυτό τον διάδρομο. Στρίβουμε δεξιά. Ο F. είναι ακριβώς μπροστά μου. Στον επόμενο διάδρομο, ο F. συνεχίζει να πηγαίνει ίσια με τους 2 τύπους, αλλά εμείς στρίβουμε προς τα δεξιά και προχωράμε μερικά μέτρα, μέχρι μια πόρτα από ασανσέρ. Ο Terry έχει κάτι που μοιάζει με πιστωτική κάρτα και το βάζει σε μια υποδοχή στο πλάι της πόρτας. Η υποδοχή είναι κατακόρυφη και υπάρχουν 2 φωτάκια από πάνω της ... ένα κόκκινο, ένα πράσινο.
Η πόρτα ανοίγει και μπαίνουμε μέσα, αλλά δεν υπάρχουν κουμπιά να πατήσεις. Κατεβαίνουμε προς τα κάτω, και μετά η πόρτα ανοίγει και είναι πολύ πιο σκοτεινά εδώ. Και μυρίζει παράξενα ... σαν ένα υπόγειο που έχει ένα πρόβλημα υπερχείλισης βόθρου. Στρίβουμε δεξιά και προχωράμε μερικά μέτρα ... μετά στρίβουμε αριστερά. Κρυώνω τόσο πολύ! Υπάρχει μια πόρτα στα αριστερά μου, ο Terry την ανοίγει. Αυτό το δωμάτιο είναι τόσο σκοτεινό που μετά βίας μπορώ να δω. Δεν υπάρχει σχεδόν καμία επίπλωση σε αυτό. Υπάρχει κάτι που μοιάζει με ένα τραπέζι με μαλακή επένδυση. Με βοηθούν να ανέβω πάνω σε αυτό και με ξαπλώνουν κάτω. Τώρα κρυώνω πραγματικά πολύ. Ο ένας τύπος λέει, «Την αφήνουμε έτσι εδώ;», και ο Terry απαντάει, «Δεν πρόκειται να πάει πουθενά.» Φεύγουν από το δωμάτιο. Δεν φαίνεται να μπορώ να κινήσω τίποτε άλλο εκτός από τα μάτια μου. Γιατί είμαι εδώ; Δεν μου αρέσει αυτό. Πίσω στα αριστερά μου, κάτι κινείται. Έρχεται πιο κοντά ... μπορώ να το δω καλύτερα. Θεέ μου! Είναι ένα τέρας!


(Σημείωση: Στο σημείο αυτό ήμουν τόσο ταραγμένη που σχεδόν αναπήδησα από το ανάκλιντρο στο ιατρείο του Δρ Κ. Με μάτια ορθάνοικτα, δεν μπορούσα να σταματήσω να τρέμω και να ζαρώνω από φόβο. Ο Δρ Κ. με ηρέμησε και έτσι μπόρεσα να συνεχίσω...)


Αυτό που βλέπω είναι ένα πλάσμα περίπου 6-7 πόδια ψηλό (1,80 - 2,10 μέτρα). Τα αυτιά του είναι μεγάλα και μυτερά στην κορυφή. Τα μάτια του είναι φωτεινά χρυσοκίτρινα και φαίνεται να λαμπυρίζουν. Έχει μυτερά δόντια και ένα μεγάλο επίμηκες εξόγκωμα στο μέτωπό του και έχει ουρά! Έρχεται προς το μέρος μου ... Δεν ήμουν ποτέ ξανά τόσο φοβισμένη στην ζωή μου. Έρχεται μέχρι την άκρη του τραπεζιού. Μου κατεβάζει το σορτσάκι μου και το κάτω μέρος από το μαγιό μου ... σμπρώχνει τα πόδια μου να ανοίξουν και με τραβάει προς τα κάτω προς το μέρος του. Το πρόσωπό του είναι τόσο κοντά στο δικό μου ... Θέλω να ουρλιάξω, αλλά το ουρλιαχτό είναι μόνο μέσα στο μυαλό μου. Ακούω έναν τραχύ ήχο που προέρχεται από αυτόν. Βάζει κάτι μέσα μου και νιώθω σαν να ξεσκίζομαι. Του αρέσει να βλέπει πόσο τρομαγμένη είμαι ... αυτό του δίνει μεγάλη ευχαρίστηση. Πονάει τόσο πολύ. Πρέπει να ξεφύγω μέσα στο μυαλό μου σε κάποιο ασφαλές μέρος. Φεύγω.
Δεν ξέρω πόση ώρα το κάνει αυτό, αλλά όταν τελειώνει, πηγαίνει πίσω στο μέρος του δωματίου που τον πρωτοείδα και τότε ξαφνικά εξαφανίζεται. Η πόρτα ούτε που ανοίγει. Δεν ξέρω πόση ώρα μένω ξαπλωμένη εκεί. Ο Terry και ένας άλλος τύπος μπαίνουν μέσα από την πόρτα και με ντύνουν. Με βοηθούν να κατέβω από το τραπέζι και φεύγουμε από το δωμάτιο. Αφού με φέρνουν πίσω με το ασανσέρ, με πηγαίνουν σε ένα άλλο καλά φωτισμένο δωμάτιο. Μου θυμίζει την αίθουσα εξέτασης σε ιατρείο ... όμως υπάρχουν μηχανήματα που δεν αναγνωρίζω με φωτάκια και ταμπλώ σε εσοχή στον τοίχο πάνω από μια περιοχή με έναν πάγκο. Υπάρχει πολύς εξοπλισμός από ανοξείδωτο χάλυβα. Και ένα τραπέζι που καλύπτεται με λευκό κάλυμμα. Με τοποθετούν στο τραπέζι αυτό και με δένουν με λουριά εκεί πάνω ... ακόμα και το κεφάλι μου. Είμαι τρομοκρατημένη. Μένω μόνη μου ίσως για μερικά λεπτά ... αλλά μου φαίνονται σαν ώρες.
Μια ομάδα 5-6 άνθρωπων μπαίνουν στο δωμάτιο. Φοράνε λευκές ποδιές και μάσκες και καπέλα που καλύπτουν το κεφάλι τους. Είναι άνδρες, αλλά βλέπω τουλάχιστον μία γυναίκα. Είναι πολύ απασχολημένοι. Δεν ξέρω γιατί.
Το κεφάλι μου είναι γυρισμένο στο πλάι και κολλημένο με ταινία στο τραπέζι. Ξέρω ότι αυτό ακούγεται παράξενο, αλλά ξυρίζουν ένα μικρό μέρος της περιοχής πάνω και πίσω από το δεξί αυτί μου. Τραβούν το αυτί μου προς τα εμπρός και το κολλάνε με ταινία πάνω στο πρόσωπό μου! Αν και είμαι ακινητοποιημένη και δεν μπορώ να μιλήσω είμαι απολύτως σε εγρήγορση!


Κάποιος γράφει κάτι στο δέρμα πίσω από το αυτί μου. Θυμάμαι ότι κάποιος λέει κάτι για μια «ενδοφλέβια ένεση». Και ένας άντρας λέει: «Νομίζετε ότι της χρειάζεται αυτό;» Κάποιος άλλος λέει, «Δεν θα ήθελα να ρισκάρω μήπως ξυπνήσει και αρχίσει να κουνιέται». Λίγα λεπτά αργότερα νιώθω ένα τσίμπημα στο χέρι μου.
Αυτά είναι τα μόνα που θυμάμαι μέχρι που ανέκτησα τις αισθήσεις μου πίσω στους αμμόλοφους με τον F.
* Σημείωση: Περίπου πριν από 10 χρόνια, μου εμφανίστηκε κάτι που πίστευαν ότι είναι μια κύστη με φλεγμονή πίσω από το δεξί αυτί μου. Ο γιατρός χρειάστηκε να την διατρήσει για να στραγγίσει το υγρό και να την αφαιρέσει. Μόλις έκοψε το δέρμα με το νυστέρι, κάτι πετάχτηκε έξω. Το εξέτασε και είπε ότι δεν είχε δει ποτέ κάτι παρόμοιο. Είπε ότι είχε το μέγεθος και το σχήμα μιας σφαίρας. Χρειάστηκε να καλύψει την τρύπα που άφησε με αιμοστατική γάζα.
Αντιμετωπίζοντας την πραγματικότητα

Το σοκ από αυτά που αποκαλύφθηκαν κατά τη διάρκεια της υπνωτικής παλινδρόμησης με άφησε ζαλισμένη και ταραγμένη. Μήπως άρχισα να χάνω το μυαλό μου; Πώς ήταν κάτι τέτοιο δυνατόν; Θα μπορούσα να έχω επινοήσει μια τέτοια λεπτομερή αφήγηση, ενώ βρισκόμουν υπό την επήρεια της ύπνωσης; Αυτά και πολλά άλλα ανησυχητικά ερωτήματα συνωστίζονταν μέσα στις σκέψεις μου τις επόμενες ημέρες μετά την συνεδρία.
Μια τυχαία συνομιλία με τους συγγενείς μου, τους οποίους είχα επισκεφτεί στο Montauk εκείνη την μοιραία ημέρα, με άφησε ακόμα πιο ταραγμένη. Καθώς περιέγραφα την «πόρτα στο λόφο» που είχα δει κοντά σε έναν απότομο βράχο, η ξαδέλφη μου ανέφερε ότι είχε τύχει να περάσει από μια περιοχή που έμοιαζε πολύ με αυτήν που περιέγραφα, ενώ περπατούσε κοντά στο Φάρο ένα απόγευμα. Ήξερα τότε, με απόλυτη βεβαιότητα, ότι έπρεπε να βρω την «πόρτα στο λόφο», ώστε να προσφέρω στον εαυτό μου την επαλήθευση αυτής της εμπειρίας.
Επέστρεψα στο Montauk την Κυριακή, 17 Δεκέμβρη 1995 με τον φίλο μου Bill, έναν ερευνητή της MUFON, και την σύζυγό του. Ο Bill κατανούσε την έντονη ανάγκη μου να βρω την «πόρτα στο λόφο», προκειμένου να μπορέσω να αντιμετωπίσω τις αναμνήσεις μου από εκείνη την μοιραία ημέρα πριν από 25 χρόνια. Όταν φτάσαμε στο Montauk, πρώτα κατεβήκαμε από την Παλιά Εθνική Οδό του Montauk ... τον δρόμο που η Louise και εγώ είχαμε πάρει στο τέλος της «περιοδείας» μας. Ο Bill μου ζήτησε να τους ειδοποιήσω όταν θα ένιωθα ότι εισερχόμασταν στο «κενό». Το ένιωσα πολύ ισχυρότερα από την πρώτη φορά. Τον ειδοποίησα πότε τελείωσε και άρχισε το δυσοίωνο συναίσθημα. Στο τέλος του δρόμου, ο σωρός από πριονίδια ξύλου που ήταν ορατός κατά την τελευταία επίσκεψή μας είχε καθαριστεί και ο δρόμος άνοιξε και πάλι. Φαινόταν σαν μια περιοχή με θάμνους και δέντρα να είχε καθαριστεί τελείως ... πολύ παράξενο. Δεν μπορούσα να πιέσω τον εαυτό μου να βγει από το αυτοκίνητο, ο φόβος μου ήταν τόσο έντονος.

Καθώς οδηγούσαμε και πάλι στο δρόμο προς την κατεύθυνση από την οποία ήλθαμε, ένα αυτοκίνητο της αστυνομίας πέρασε από μπροστά μας. Αυτό μας φάνηκε αρκετά ασυνήθιστο καθώς ο δρόμος αυτός είναι απομονωμένος χωρίς έντονη κυκλοφορία. Μήπως η άφιξή μας είχε προκαλέσει ανησυχία;
Πριν να φτάσουμε στο «κενό» κατά το ταξίδι της επιστροφής μας, πρότεινα στον Bill να χρησιμοποιήσει τον ανιχνευτή ηλεκτρομαγνητικών πεδίων που είχε φέρει μαζί του για να δούμε αν έχουμε οποιεσδήποτε μετρήσεις. Τον έδωσε σε μένα και μου ζήτησε να τους ειδοποιήσω πότε «διαισθανόμουν» ότι μπαίναμε στο κενό. Τους είπα ότι διαισθάνθηκα ότι αρχίζει ... λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, το φως της συσκευής πήγε από το πράσινο στο πορτοκαλί. Είπα ότι άρχισε να γίνεται πολύ ισχυρό ... και πάλι πέρασαν ίσως 3 δευτερόλεπτα και το φως πήγε από το πορτοκαλί στο κόκκινο. Στη συνέχεια, η συσκευή τρελάθηκε .... αναβόσβηνε σαν φλιπεράκι! Καθώς αρχίσαμε να βγαίνουμε από το κενό, συνέχισα να δίνω τις «μετρήσεις» μου, οι οποίες επιβεβαιώνονταν από τη συσκευή λίγα δευτερόλεπτα αργότερα.


Οδηγήσαμε μέχρι τον κεντρικό αυτοκινητόδρομο και σταματήσαμε το αυτοκίνητο στον χώρο για στάση. Και οι τρεις μας ήμασταν υπερβολικά συγκλονισμένοι για να μπορέσουμε να μιλήσουμε. Ο Bill μου εκμυστηρεύτηκε ότι ήταν αρχικά πολύ δύσπιστος για την ικανότητά μου να «διαισθάνομαι» αυτό το κενό όταν ξεκινήσαμε αυτό το ταξίδι. Ήταν απόλυτα πεπεισμένος τώρα. Προχωρήσαμε προς το φάρο και παρκάραμε το αυτοκίνητο.
Καθώς κατηφορίζαμε ένα βραχώδες μονοπάτι προς την παραλία, παρατηρήσαμε μια πρόχειρη χειρόγραφη ειδοποίηση που προειδοποιούσε ότι ένα έργο για τον έλεγχο της διάβρωσης βρισκόταν σε εξέλιξη στην εν λόγω περιοχή. Πρόσφατα τοποθετημένες πέτρες και πλάκες τσιμέντου ήταν εμφανείς. Σε αυτό το σημείο, οι «διαισθήσεις» μου ήταν στο πιο έντονο επίπεδο που είχα νιώσει ποτέ. Υπήρχε κάτι που δεν δεν «πήγαινε καλά» με τον τρόπο που ήταν τοποθετημένες αυτές οι πλάκες και οι ογκόλιθοι. Με τραβούσε ένα σημείο πάνω από την παραλία ... ένας απότομος βράχος που προεξείχε πάνω από την άμμο.
Αφήσαμε την παραλία και προχωρήσαμε προς τα πάνω προς ένα λόφο στην κατεύθυνση του χώρου στάθμευσης στον οποίο η Louise κι εγώ είχαμε περπατήσει κατά την τελευταία μας επίσκεψή. Όσο ήμασταν στην παραλία, είχα την αίσθηση ότι μας παρακολουθούσαν και το ανέφερα αυτό στον Bill. Λίγο πριν φτάσουμε στο χώρο στάθμευσης, παρατήρησα έναν άνθρωπο να στέκεται χαμηλωμένος ανάμεσα στους θάμνους στην κορυφή ενός λόφου και τον έδειξα στον Bill. Ο άνθρωπος σηκώθηκε και μας κοίταξε. Ο Bill πήρε την φωτογραφική μηχανή του και τον φωτογράφησε. Ο άντρας έσκυψε κάτω πάλι και τελικά χάσαμε την οπτική επαφή μαζί του. Δεν τον συναντήσαμε ξανά.


Μόνο μερικές εκατοντάδες μέτρα από το λόφο βρισκόταν ο χώρος στάθμευσης επάνω στον βράχο. Κοιτάζοντας προς τα δυτικά βορειοδυτικά, βρισκόταν το στρατόπεδο Hero. Κάπου εδώ γύρω ήταν η περιοχή που η ξαδέλφη μου είχε αναφέρει ότι είχε δει μια πόρτα, παρόμοια με εκείνη που είχα περιγράψει εγώ. Κοίταξα γύρω μου και είδα κάτι που φαινόταν να είναι ένα μέρος της πρόσοψης ενός τοίχου από πέτρα και κονίαμα. Αυτή έπρεπε να είναι η πόρτα! Ένιωσα κάτι γι' αυτό, όμως, ήμουν μπερδεμένη ... απλά δεν φαινόταν σωστό κατά κάποιο τρόπο. Θυμόμουν ότι ο λόφος ήταν πιό ψηλός και πιο ευδιάκριτος. Άρχισα να περιπλανιέμαι απομακρυνόμενη από τον Bill και την σύζυγό του ... πηγαίνοντας πίσω προς τον φάρο. Περπατούσα στην αντίθετη πλευρά του λόφου όπου είχαμε εντοπίσει τον άνδρα ... πιο κοντά στον ωκεανό και τον γκρεμό.


Σταματούσα κάθε λίγα μέτρα και κοιτούσα προς τον ωκεανό και προσπαθούσα να συγκρίνω την εικόνα με αυτό που θυμόμουν. Ένοιωθα ανυπεράσπιστη και φοβόμουν, και τα συναισθήματά μου αυτά ήταν πολύ έντονα σε αυτό το σημείο. Συνέχισα να περπατώ κι άλλο προς τα πίσω πηγαίνοντας προς τον φάρο. Ξαφνικά, βρέθηκα να στέκομαι μπροστά της ... Η ΠΟΡΤΑ ... ακριβώς όπως την θυμόμουν! Φώναξα τον Bill και την γυναίκα του. Ήρθαν και φάνηκαν να εκπλήσσονται από αυτό που είδαν. Άρχισα να κλαίω, και όλα όσα είχα απωθήσει μέσα μου για τόσο πολύ καιρό βγήκαν στην επιφάνεια. Ήταν μεγάλη ανακούφιση. Ήξερα τώρα, με απόλυτη βεβαιότητα, ότι η εμπειρία μου ήταν πραγματική. Δεν είχα χάσει το μυαλό μου, ούτε φανταζόμουν αυτά τα πράγματα.

Δίπλα στην πόρτα ήταν ένα μικρό άνοιγμα που οδηγούσε σε μια μικρή σήραγγα. Το τέρμα του τούνελ στο βάθος είχε τσιμενταριστεί. Στο έδαφος, μπροστά από την πόρτα, υπήρχε ένας τσιμεντένιος κύκλος, που διαιρούνταν σε ίσα μέρη, περιλαμβανομένου ενός ίσου τμήματος στο κέντρο του κύκλου. Ήταν περίπου 8-10 πόδια σε διάμετρο. Υπήρχε ένας κόκκινος πυροσβεστικός κρουνός δίπλα του. Πιασμένο από έναν στύλο στην άλλη πλευρά του λόφου, και πηγαίνοντας σχεδόν πλήρως γύρω-γύρω από την περιφέρεια του λόφου, κρέμονταν ένα παχύ, μαύρο ηλεκτρικό καλώδιο. Αυτό το καλώδιο τελείωνε απότομα, δεμένο σε ένα θάμνο. Κοιτάζοντας πάνω από τον γκρεμό, καλώδια που έβγαιναν από το εσωτερικό του βράχου, ήταν κρεμασμένα προς τα κάτω περίπου 10 πόδια και στη συνέχεια έμπαιναν πάλι πίσω στο εσωτερικό του βράχου. Υπήρχαν κατάλοιπα μιας κατασκευής ή κτιρίου στην κορυφή του λόφου, πάνω από την πόρτα. Λήφθηκαν φωτογραφίες από ολόκληρη την περιοχή από διαφορετικές οπτικές γωνίες.
Καθώς αναχωρούσαμε από την περιοχή, είδα από το δρόμο ένα μέρος που φάνηκε να είναι άδειο από δέντρα ή θάμνους. Ενώ ο Bill περίμενε στο δρόμο, εγώ κατέβηκα μέσα στην παχιά θαμνώδη βλάστηση, για να ερευνήσω. Στο τέλος αφού την διαπέρασα, βρήκα μια μεγάλη, κυκλική περιοχή με κάτι που έμοιαζε να είναι ξερό, πατικωμένο γρασίδι, με διάσπαρτα ψηλότερα σημεία που φαινόταν σαν να είχαν κοπεί ή κλαδευτεί. Τα δέντρα που συνορεύαν με αυτό το κομμάτι φαινόταν επίσης ξερά. Κρυμμένο σε ένα άλσος από θάμνους, ακριβώς στα δυτικά του κύκλου, ήταν μια ομάδα από μεγάλες πέτρες, παρόμοιες με αυτές που ήταν εμφανείς στην παραλία. Η διάταξη των ογκόλιθων έφερε αμέσως μια εικόνα από «τραπέζι και καρέκλες» στο μυαλό μου. Πολλά δέντρα δίπλα στους ογκόλιθους είχαν ξεριζωθεί εντελώς. Ήταν προφανές ότι αυτές οι πέτρες δεν ήταν ένας φυσικός σχηματισμός, και είχαν με κάποιο τρόπο τοποθετηθεί σε αυτήν τη θέση. Αλλά πώς; Και πιο σημαντικό, γιατί;


Περαιτέρω επιβεβαίωση

Πρόσφατα, είχα την ευκαιρία να δω τις βίντεοταινίες που γυρίστηκαν από τον Preston Nichols, από τις υπόγειες εγκαταστάσεις στο Montauk πριν αυτές να σφραγισθούν. Περιείχαν υλικό που δεν περιλαμβάνεται στα βίντεο που δόθηκαν προς πώληση στο κοινό. Μία από τις κασέτες περιείχε πλάνα από το υπόγειο καταφύγιο στο οποίο με είχαν μεταφέρει, που κατέληξα να αποκαλώ η δική μου «πόρτα στον λόφο». Κάθισα, σαν σε έκσταση, και παρακολουθούσα τις οικείες εικόνες στην οθόνη ... τον μεγάλο χώρο της εισόδου πίσω από «την πόρτα» ... το «φωτεινό διάδρομο» (λευκό) πέρα από την περιοχή εισόδου ... μικρά δωμάτια που βρίσκονται μακριά στο διάδρομο. Αν και θυμόμουν ο διάδρομος να είναι μακρύτερος, και μια μικρή εσοχή όπου βρισκόταν ένα ασανσέρ, ήταν πιθανό να είχε κατασκευαστεί ένας τοίχος εκεί που φαινόταν να υπάρχει αδιέξοδο. Είχα ήδη επιβεβαιώσει την ύπαρξη ενός ανελκυστήρα σε αυτή την τοποθεσία από έναν συνταξιούχο αξιωματικό της υπηρεσίας αντικατασκοπίας του στρατού που ήταν εξοικειωμένος με τους υπόγειους χώρους στο στρατόπεδο Hero κατά τη διάρκεια της περιόδου 1954-1958.
Αυτή ήταν περαιτέρω επιβεβαίωση της ιστορίας μου! Θα έπρεπε να ήμουν κατενθουσιασμένη. Αντί γι αυτό, έπιασα τον εαυτό μου να κάθεται εκεί σιωπηλά, με έναν κόμπο στο στομάχι μου, επαναλαμβάνοντας από μέσα μου: «Θεέ μου ... είναι ΑΛΗΘΕΙΑ!» Δεν φαίνεται να έχει σημασία πόση επιβεβαίωση θα προκύψει ... Δεν θέλω να πιστέψω σε αυτό που ξέρω ότι είναι αλήθεια.
Επιπρόσθετα, ενώ έβλεπα αυτές τις βιντεοταινίες, είχα μια συνειδητή ανάμνηση ότι βυθιζόμουν σε μια δεξαμενή απομόνωσης. Αυτή η αναδρομή στο παρελθόν περιλάμβανε και το «πρόσωπο» ενός ανθρώπου (με ανθρώπινα χαρακτηριστικά) που μου ήταν οικείος, και μια τηλεπαθητική συνομιλία που είχε σκοπό να με ηρεμήσει και να με χαλαρώσει. Κατά τη διάρκεια της συνομιλίας, αναφέρονταν σε μένα ως «μικρούλα».

Θάλαμος απομόνωσης (σκηνή από την ταινία "Altered States")

Συναντήθηκα με τον Δρ Kouguell λίγες μέρες αργότερα για να εξερευνήσω αυτή την ανάμνηση μέσω υπνωτικής παλινδρόμησης. Από τη στιγμή που με ρώτησε κατά τη διάρκεια της συνεδρίας, εάν ήμουν σίγουρη ότι ήθελα να εξετάσουμε αυτή την ανάμνηση, μια μάχη άρχισε νε διεξάγεται μέσα στο μυαλό μου. Μου ζήτησε να υποδείξω το «ναι», με μια ελαφριά μετακίνηση του δείκτη στο δεξί μου χέρι. Και ενώ προσπαθούσα όσο πιο σκληρά μπορούσα να τον μετακινήσω, δεν μπορούσα να το κάνω. Στη συνέχεια, μου ζήτησε να υποδείξω το «όχι», με ελαφριά μετακίνηση του μεσαίου δάχτυλου στο δεξί μου χέρι. Χρειάστηκε όλη μου η δύναμη για να το κρατήσω στη θέση του. Μετακίνησα τελικά τον δεξιό δείχτη μου σχεδόν ανεπαίσθητα. Δεν μου συνέβη ποτέ πριν αυτή η εμπειρία, ενώ βρισκόμουν υπό την επήρεια ύπνωσης.
Θυμήθηκα ότι βρισκόμουν σε ένα σκοτεινό μέρος ... ήμουν φοβισμένη ... επέπλεα σε κάτι που έδινε την αίσθηση ότι ήταν λίγο βαρύτερο από το νερό ... αισθανόμουν θερμότητα ... και μύριζα την μυρωδιά μέντας ή δυόσμου. Με πήγε σε ένα σημείο πριν να βρεθώ σε εκείνο το μέρος. Ήμουν ξαπλωμένη γυμνή πάνω σε ένα τραπέζι και υπήρχαν πολλά καλώδια που συνδέονταν με εμένα, σε όλο το σώμα μου και στο κεφάλι μου. Είδα «εκείνον τον γιατρό» με μια άσπρη ποδιά εργαστηρίου να στέκεται δίπλα μου. Τότε με πήγε σε ένα σημείο προτού να βρεθώ εκεί. Ήμουν στο σπίτι μου, στο δωμάτιό μου (διαφορετικό σπίτι από ό, τι σήμερα). Ξύπνησα και 2 άνδρες ντυμένοι με μαύρα ρούχα ήταν στο δωμάτιό μου. Δεν μπορούσα να δω καθόλου πως ήταν. Ρώτησα, πού ήταν ο Joe και ο David (οι συγκάτοικοί μου). Μου είπαν ότι κοιμόντουσαν. Μου έγινε στη συνέχεια μια ένεση και αισθάνθηκα έντονη υπνηλία. Ήμουν τυλιγμένη με μια κουβέρτα και μεταφέρθηκα από την πίσω πόρτα σε ένα σκουρόχρωμο βαν (μπλε;). Με έβαλαν στο πάτωμα στο πίσω μέρος από το φορτηγό και κάποιος καθόταν κοντά μου. Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι η αίσθηση σαν να ήμουν σε ένα τρενάκι του λούνα παρκ. Δεν ξέρω πού με πήγαν ή πόσος χρόνος χρειάστηκε για να φτάσουμε εκεί. Ξαφνικά, στεκόμουν γυμνή μπροστά από μια μεταλλική πόρτα, παλεύοντας με έναν στρατιώτη που κρατούσε όπλο, ενώ εκείνος ο «γιατρός» μου έλεγε ότι «έπρεπε να το κάνω αυτό». Έκλαιγα με αναφιλητά, παρακαλώντας τον να μην «με υποχρεώσει να ξαναπάω εκεί».
Δεν μπορούσα να συνεχίσω με την συνεδρία και ο Δρ Kouguell με επανέφερε. Του είπα, όσο κι αν ήθελα να θυμηθώ τι συνέβη, ήξερα ότι δεν ήμουν ακόμα έτοιμη για να το αντιμετωπίσω. Στο τέλος, ήξερα ότι θα έπρεπε να το κάνω.
Ένα αγωνιώδες δίλημμα προέκυψε. Έχοντας επίγνωση της ανάγκης μου να μάθω την αλήθεια για την συμμετοχή μου, μήπως πραγματικά δεν θα ήμουν σε θέση να την αντιμετωπίσω; Μήπως η απροθυμία μου να εξερευνήσω αυτή την ανάμνηση ήταν κατευθυνόμενη από εξωτερικές επιρροές; Και η μάχη συνέχισε να μαίνεται στο μυαλό μου. Τέλος, πήρα την απόφαση να συνεχίσω ... είχα προχωρήσει πάρα πολύ μακριά για να γυρίσω πίσω τώρα. Θα αντιμετώπιζα την αλήθεια και θα στηριζόμουν στη δύναμη της πεποίθησής μου οτι θα ξεπερνούσα τα οποιαδήποτε εμπόδια.
Πριν αρχίσουμε την επόμενη παλινδρόμηση, ανέφερα τις παρατηρήσεις μου σχετικά με τα πιθανά «μπλοκαρίσματα» αυτής της ανάμνησης στον Δρ. K. Πρότεινα ότι ενδεχομένως ίσως να χρειαζόταν ένα βαθύ επίπεδο έκστασης για να ανακτηθεί. Υπό την επήρεια της ύπνωσης, άρχισα να «ξαναζώ» αυτή την εμπειρία ...

Βρίσκομαι, για άλλη μια φορά, σε έναν μαύρο περίκλειστο χώρο ... αντιδρώ, φοβάμαι τον πνιγμό. Γιατί πρέπει να είμαι σε αυτό το μέρος; Με τρομάζει τόσο πολύ ... Θέλω να βγω έξω! Ηρεμώ αρκετά τον εαυτό μου ώστε να επιπλεύσω. Το υγρό δίνει την αίσθηση ότι είναι βαρύτερο από το νερό. Είναι χλιαρό και μου μυρίζει κάτι σαν «μέντα». Αισθάνομαι καλώδια που συνδέονται στο σώμα μου καθώς κουνάω τα χέρια και τα πόδια μου ... στο στήθος και το κεφάλι μου επίσης. Απλώνω τα χέρια μου, προσπαθώντας να αγγίξω τα τοιχώματα που με περικλείουν. Στα δεξιά μου, τα δάχτυλά μου διαγράφουν την λεία επιφάνεια, που πηγαίνει προς τα πάνω σε ένα «τόξο» από πάνω μου. Επιπλέοντας ... απαλή κίνηση ... μαυρίλα ολόγυρα ... είναι τα μάτια μου ανοιχτά ; ... ή είναι κλειστά; ... μήπως αυτή η «μαυρίλα» που βλέπω είναι μόνο στο μυαλό μου;
Μπορώ να διακρίνω κίνηση ... μορφές και σκιές. Η μαυρίλα φωτίζεται σε σκούρο γκρι. Ο φίλος μου είναι εδώ και λέει, «Μη φοβάσαι, μικρούλα. Εγώ θα σε βοηθήσω ... θα σε καθοδηγήσω ... πιάσε το χέρι μου».

Το σκούρο γκρι τώρα μετατρέπεται σε μπλε, στο χρώμα του ουρανού ... λευκά σύννεφα. Νιώθω σαν να πετάω. Μπορώ να δω μια όμορφη, καταπράσινη κορυφή ενός λόφου, με θέα στο ήρεμο μπλε νερό. Ένα μεγάλο λευκό κτίριο (ένα σπίτι;) με ψηλές κολώνες και σκαλοπάτια βρίσκεται στην κορυφή του λόφου. Ένας χωματόδρομος είναι σε κοντινή απόσταση, και μπορώ να δω έναν άνθρωπο, ντυμένο με κοντό χιτώνα, να αγωνίζεται για να μετακινήσει ένα ξύλινο καρότσι. Σκηνές που αναβοσβήνουν ... μια φωτεινή δίνη χρωμάτων .. πορτοκαλί, κόκκινο, βαθύ μωβ και αποχρώσεις του καφέ και του μπεζ.
Βλέπω μία βραχώδη, ορεινή περιοχή ... στεγνή σαν την έρημο, σκονισμένη. Υπάρχουν βαθιά φαράγγια ... ψηλοί γκρεμοί. Σκηνές αναβοσβήνουν ... κάνοντας κατάδυση μέσα από το λευκό αφρό ενός σκούρου μπλε κύματος. Είμαι κάτω από το νερό, ανάμεσα στα πλάσματα της θάλασσας. Αλλά είναι φωτεινά και μπορώ να δω όμορφα χρώματα. Υπάρχει μια σκοτεινή είσοδος σε κάτι που μοιάζει με σπηλιά ανάμεσα στους λόφους και τους βράχους. Σκηνές που αναβοσβήνουν ... ένα ερημικό μέρος ... δεν προκαλεί ευχάριστο συναίσθημα ... άγονο ... μοναχικό ... κρύο ... ένα μέρος έξω από τον χρόνο. Ο χρόνος δεν είναι αυτό που νομίζουμε. Κάθε στιγμή συμβαίνει τώρα ... σε έναν αέναο «βρόχο». Μπορούμε να εισέλθουμε στους βρόχους από πολλά σημεία ... αλλά θα πρέπει να προσέξουμε να μη διαταραχθούν οι βρόγχοι. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον συμβαίνουν ταυτόχρονα.

Μετά την συνεδρία, συζήτησα αυτά που είχαν ανακτηθεί με τον Δρ. Kouguell. Παρά το γεγονός ότι ήμουν γεμάτη με θαυμασμό και δέος γι αυτό που είχα βιώσει, δεν ήμουν σίγουρη αν αυτό είχε συμβεί κατά το παρελθόν ή το παρόν, αισθανόμουν ακόμα ότι δεν μου είχε δοθεί καμία δυνατότητα «επιλογής» για την συμμετοχή μου ή όχι. Ο Δρ Κ. ανέφερε το γεγονός ότι με την θέλησή μου είχα "πιάσει" το χέρι του φίλου μου ... δεν ήταν αυτό μια επιλογή;
Του εξήγησα τα συναισθήματά μου χρησιμοποιώντας την ακόλουθη αναλογία ...
Αν κάποιος μου είχε κρεμάσει από τα πόδια από τον 13ο όροφο ενός κτιρίου, απειλώντας να με αφήσει να πέσω, και ξαφνικά έρχεται ένας άνθρωπος σε ένα ιπτάμενο χαλί, και προσφέρεται να με σώσει ... είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ αυτό μια επιλογή; Ή εξαναγκάζομαι να ακολουθήσω μια συγκεκριμένη κατεύθυνση; Μετά από κάποια συζήτηση, κατέληξα στην παραδοχή ότι τώρα έχω μια επιλογή. Είμαι σε θέση να πηδήξω από το εκείνο το «13όροφο κτίριο». Ξέρω ότι δεν θα πέσω!


Υβρίδια ανθρώπων/εξωγήινων
© από την Michelle Guerin


Μιλώ από τη θέση κάποιου που έχει υποστεί τόσο τον σωματικό, όσο και τον συναισθηματικό πόνο και τα βάσανα που σχετίζονται με τα «προγράμματα υβριδισμού» των γκρίζων και των ερπετοειδών εξωγήινων. Υποστηρίζω ότι αυτά τα προγράμματα υπάρχουν για να ενισχύσουν το είδος τους με την προσθήκη ανθρώπινων συναισθημάτων. Κατά τη γνώμη μου, που προσπαθούν να ενσταλάξουν εξατομικευμένη «ψυχή» σε μια φυλή που σήμερα υφίσταται ως μία ενιαία κοινή συνειδητότητα. Ωστόσο, η αντζέντα τους είναι αυστηρά προσανατολισμένη στο δικό τους όφελος. Δεν τρέφουν καμία συμπόνια για μας ούτε μας επισκέπτονται για να μας οδηγήσουν καλοπροαίρετα παρακάτω στο δρόμο της κοσμικής λύτρωσης. Απλά, είναι εδώ για να πάρουν ό,τι χρειάζονται.
Όμως, κατά την εκτίμησή μου, αυτό το σχέδιο έχει έναν ενσωματωμένο μηχανισμό «αυτοκαταστροφής».
Περίπου πριν από τρία χρόνια, είδα ένα «όνειρο» που με τάραξε πολύ. Είχα ονειρευτεί ότι κρατούσα ένα «μωρό μαϊμούς». Ένιωσα μια έντονη συναισθηματική αναστάτωση μέσω μιας ισχυρής μητρικής παρόρμησης ... η ανάγκη να κάνω την «μητέρα» σε κάτι ... με εξώθησε να πάω σε ένα καταφύγιο ζώων το επόμενο πρωί για να υιοθετήσω ένα κουτάβι.
Αλλά υπήρχε κάτι αναφορικά με αυτό το «όνειρο» που συνέχιζε να με ενοχλεί. Ήξερα ότι κρατούσα κάτι άλλο, πριν από την «μαϊμού». Υπό την επήρεια της ύπνωσης, είχα την ευκαιρία να θυμηθώ ότι μου παρουσίασαν, και κράτησα στην αγκαλιά μου, ένα υβριδικό παιδί που ήξερα ότι ήταν δικό μου.

Καθώς κρατούσα στην αγκαλιά μου τον γιο μου τον Lyjor και κοίταζα μέσα στα μάτια του, έπιασα τον εαυτό μου να του μιλάει τηλεπαθητικά. Και ξέρω ότι καταλάβαινε τι του έλεγα. Η διανοητική του ικανότητα ήταν πολύ ανώτερη από αυτό που περιμένουμε από ένα βρέφος. «Αισθανόμουν» την άνευ όρων αγάπη του για μένα, τη μητέρα του. Και ξέρω ότι εκείνος αισθανόταν και την δική μου. Του είπα ότι θα υπάρχει πάντα ένα μέρος του εαυτού μου μέσα του. Και ένιωσε την θλίψη μου επειδή ήξερα ότι δεν θα ήμασταν μαζί, παρά μόνο εν πνεύματι ... επειδή ναι, αυτό το παιδί είχε ψυχή. Του είπα ότι κι αυτός είχε πλέον την επιλογή της «Ελεύθερης Βούλησης». Ήταν μια εξατομικευμένη ψυχή. Το κατάλαβε αυτό πλήρως. Αλλά αυτό ήταν που μπέρδευε τους γκρίζους που παραβρισκόταν εκεί ... η έννοια της "Ελεύθερης Βούλησης". Έτσι εάν ο στόχος τους είναι απλά και μόνο να προσθέσουν την δυνατότητα συναισθημάτων στο είδος τους ... Τους περιμένει μια ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΠΛΗΞΗ. Αυτά τα υβριδικά παιδιά σίγουρα θα «βαδίσουν με τον ρυθμό ενός διαφορετικού τυμπανιστή». Και κατά κάποιο τρόπο ξέρω ότι θα τον ξαναδώ και πάλι..

Ξέρω πόσο δύσκολο είναι να το δεχτεί κανείς. Αλλά από όλες τις εμπειρίες μου, αυτή είναι εκείνη για την οποία είμαι περισσότερο σίγουρη. Ο λόγος που μπορεί να συμβεί «ακριβώς κάτω από τη μύτη όλων μας» οφείλεται στο γεγονός ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν θα δεχτεί κάτι που δεν μπορεί ούτε να δει, ούτε να ακούσει ούτε να αισθανθεί. Ο λόγος που η Ουάσιγκτον φαίνεται να επιδεικνύει έλλειψη ανησυχίας είναι ότι δεν υπάρχει καμία εμπλοκή με το «κυβερνών σώμα» μας αυτό καθ'εαυτό. Όλα τα σημεία εμπλοκής δείχνουν προς την κατεύθυνση των στρατιωτικών και των υπηρεσιών πληροφοριών, που κατέστη δυνατή από οικονομικές παρεμβάσεις από εκείνους που ελέγχουν τις ισχυρές βιομηχανίες της ενέργειας και της άμυνας. Και έχουμε επιτρέψει την ανάπτυξη ενός διαχωρισμού που τους απομακρύνει από την πραγματική κυβερνητική εποπτεία. Τον Μαύρο Προϋπολογισμό! («Black Budget»). Αν και δεν έχω καμία αμφιβολία ότι το φαινόμενο των απαγωγών από εξωγήινους είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ, δεν νομίζω ότι θα πρέπει απορρίψουμε την θεωρία ότι ο πολύ γήινος «Έλεγχος του Νου» («Mind Control») μπορεί να κρύβεται πίσω από μερικές από τις απαγωγές. Αυτή είναι μια κρίσιμη περιοχή του φαινομένου που πρέπει να διερευνηθεί και να αντιμετωπιστεί.

Τα κονδύλια του Μαύρου Προϋπολογισμού των ΗΠΑ για το 2012 ανέρχονται σε περίπου 80 δις δολάρια. Τα κονδύλια αυτά δεν υπόκεινται σε κανενός είδους έλεγχο η εποπτεία και οι σκοποί για τους οποίους ξοδεύονται είναι απόρρητοι. Πηγή: εδώ


Προσπαθώ απεγνωσμένα να μην θολώνω το μυαλό μου με αυτολύπηση. Το να παίζω τον ρόλο του «θύματος» δεν πρόκειται να λύσει αυτό το δίλημμα. Γι' αυτό πιστεύω ότι είναι στο χέρι μας, όλων ημών που εξ'ορισμού εμπλεκόμαστε σε αυτή την συνωμοσία, να επιδιώξουμε τις απαντήσεις. Και να κάνουμε την φωνή μας να ακουστεί.
Η αλήθεια είναι εκεί έξω και βρίσκεται εκεί, εδώ και πολύ καιρό. Αλλά κανείς δεν ακούει ...


ΠΗΓΗ:http://aliengrip.pblogs.gr/2012/01/erpetoeideis-sto-montauk-michelle-guerin.html
Μπορεί να ακούγονται φανταστικά ολα αυτά σε πρώτη ανάγνωση. Τί γίνεται όμως οταν άνθρωποι μυημένοι σε στοές, μυστικισμό και σατανισμό επιβεβαιώνουν τα γεγονότα; πως υπάρχουν υβρίδια ερπετοειδή κατασκευασμένα απο ανθρώπους και δαίμονες;; φαντασία η πραγματικότητα; δείτε τα βίντεο - ντοκιμαντέρ. ΕΔΩ
http://www.atia-ufo.gr/2012/03/i-montauk-michelle-guerin.html






afipnisoy.blogspot.com
arisix8issynomwsiologos.blogspot.com/



http://www.atia-ufo.gr/2012/03/i-montauk-michelle-guerin.html
http://skotinoprosopo.blogspot.gr/2013/02/i-montauk-michelle-guerin.html